AS TRECE EN PUNTO KALANDRAKA
Era arredor da media noite; as doce e cincuenta e nove, para ser
exactos. O vento sopraba con forza e a vella casa cruxía e cruxía. A nena
miraba pola ventá. Era unha noite tranquila e normal. Pero algo agardaba na
casa, naquela casa tan especial. Tic, tac, tic, tac, tic...
A min gustoume moito a lectura, e penso que a forma de ler, o tono que lle deron, se notaba que era un libro que tiña que ver co tema (medo, samaín...). E tamén gustoume moito a representación dos fantasmas e penso que lle deu... Coma, un pouco máis de vida á historia os sons que fixeron co aparello que tiñan, coma o grito, os fantasmas... E tamén pareceume fantástica a idea de poñer ao principio a canción dos esqueletos e un pouco de música terrorífica ao principio da lectura.
ResponderEliminar